ADEUS PRINCESA

Está apartado do rabaño.
Porque non sabe a onde vai.
Pito tras pito envólvese en soidade.
A vella botella de Vozka segue alí.
Entre negro fume e escuridade míraa.
Íspea paseniñamente e susúrralle princesa.
A vida pasa; pasa e pesa.
Está canso de peinar tirabuzóns.
E afogado pola melancolía.
Os seus anos teñen catro invernos.
Deberiamos morrer aos trinta.
Agora xa nada ten sentido.
Para qué escribir cancións de amor.
A vella botella de Vozka segue alí.
Ela non pensa que estea tolo.
Fora chove.
As pingueiras pesan.
Desfaise dos recordos, un a un.
Cerra a porta e comeza a camiñar.
Por un camiño de vacío.
Que non leva a ningures.
A vella botella de Vozka queda atrás.
Adeus princesa.

BY MARÍA