O GALEGO NAS CIDADES E NA INMIGRACIÓN

Ei, si, ti que estás lendo isto. Algunha vez te paraches a pensar por que nas cidades galegas existe unha situación diglósica tan diferenciada do galego con respeto ao castelán? Cara ao galego, lingua da nosa cultura, do noso pobo, da nosa tradición? Por que a chegan a rexeitar dese modo? Que teñen realmente en contra dela? Poida que crean que o progreso consiste realmente en unificar esa cultura, ese pobo, esa tradición, e, por tanto, unificar a lingua. Pero están moi equivocad@s. É certo que hai moita máis diversidade en canto a nazonalidades en núcleos urbanos, polas posibilidades e servizos que nel se ofrecen, e, como consecuencia, máis diversidade de linguas, sendo precisamente aí onde se garda a clave: a diversidade. Non por defender a nosa lingua temos que rexeitar outras. É máis, non sempre nos van entender cando nos expresemos en galego. Pero ese non é motivo para minorizalo dese xeito, non se ten por qué dar esa situación de estrema diglosia. Ademais, unha lingua para que está se non é para ser usada e falada? Se eres galeg@ residente en Galiza dende sempre non vexo motivo polo que non fales galego. Outra historia é que veñas de fóra e non esteas en absoluto familiarizad@ con el. Pero precisamente por ser ti quen vén a esta nosa Terra, deberías ser ti quen se adaptase e aprendese o noso falar, e non pretender que sexamos nós quen nos adaptemos a ti. Isto non ten para nada por qué suponer un rexeitamento da túa lingua e cultura, nin unha imposición da nosa, simplemente se trata dun paso adiante cara esa convivencia e tolerancia. Claro está que tamén hai que ser un pouco comprensiv@s e dar tempo de aprendizaxe, é imposible asimilalo dun día para outro. Pero non te podes negar a acoller o que che ofrece a xente que te acolle a ti. Por tanto, o galego aínda debería ser máis utilizado e fomentado en todos os ámbitos dentro das cidades, porque adoita ser onde máis se da esa mestizaxe cultural e, por tanto, onde mellor o dariamos a coñecer, mostrando así o aprezo que lle sentimos. Iso si, dicindo isto non pretendo para nada discriminar á xente do rural, pois unha gran parte desta tradición lingüística debémoslla a el@s. E recorda: a clave está na diversidade, non en ser copias doutr@s. Temos que ter signos propios de identidade.

ALEXIEL´05

DIFERENTES VISIÓNS DE EMIGRANTES

Este poema critica a emigración masiva d@s galeg@s en plena ditadura, producida pola pobreza orixinada a partir da acumulación das riquezas nos grandes cargos sociais. En lugar de loitar contra esta situación para poder vivir e permanecer na súa Terra, escapan coma galiñas a outros sitios que asemellan mellores, os chamados no poema galiñeiros, onde supoñían terían máis posibilidades, coma nas cidades, pero seguen a se ver limitados economicamente en moitos dos casos. Galiza acaba así por estar en calquera lugar, menos en Galiza. Esta xente é, dende certo punto de vista, mellor que @s compatriotas galeg@s, pois eses altos cargos que os botaran da terra tamén vivían nela. Críanse superiores ao resto e facían sufrir ás persoas que traballaban en postos "de menor importancia", quedándose ademais con todo. Pero, qué máis lle dá a esa xente, se seguro que algún día, tarde ou temprano, a alguén lle petará dar o primeiro paso, e entón tod@s o seguen e a cousa comeza a cambiar... Para que van facer nada agora? Para que van a se esforzar por cambiar as cousas e o seu futuro, a demostrar o que valen? Deben facer o posible por mellorar a súa situación, non deixarse vencer con tanta facilidade. Despois xorden os tópicos sociais...

ALEXIEL´05

----------------------------------------------------------------------------------
Fala dunha Galiza pobre, na que os señores e ricos teñen todo e deixan ao resto sen nada. Estes últimos vénse, pois, obrigados a emigrar. Lorenzo Varela fala d@s galeg@s como marxinad@s, galiñas que buscan outro sitio mellor na avanzada Europa, que vén sendo o galiñeiro. E todo iso fai ver e pensar que ser galeg@ é malo. Pero espera que algún día a xente se rebele e que cambien os roles da sociedade galega.

BY MARÍA

LORENZO VARELA

Este ano, as Letras Galegas adícanselle a Lorenzo Varela.
Este escritor pasou etapas da súa vida en Cuba, Bos Aires, México e Francia, primeiro como emigrante e logo como exiliado. Con 17 anos, e estando en Galiza, foi membro fundador das Mocidades Galeguistas, ademais de activista cultural. Durante a guerra estivo no bando republicano, polo que remata como exiliado. En 1954 publica "Lonxe", o seu libro máis destacado, onde aborda o tema da loita social e da saudade. Homenaxea a símbolos como María Pita, María Balteira ou Roi Xordo. En bos Aires publica diversas revistas e traduccións. Finalmente, retorna a Galiza nos seus últimos anos, durante a Transición.
Aquí temos un exemplo da súa poesía social: EMIGRANTES.

“Tres millones de españoles viven lejos de
la patria. Muchos de ellos en gallineros
europeos”.

Centos, miles de galegos
foron a buscar o pan,
fóra, lonxe de Galicia,
que perto xa non o hai;
que toda a fariña nosa
non se sabe para quen vai.
Centos, miles de galegos
empuxados a emigrar,
hoxe viven coas galiñas
porque outra casa non hai
en París, Xenebra, Hamburgo,
en ningunha capital.
Nun galiñeiro de Europa,
Galicia, tes o teu Lar.
¡Poñamos un galiñeiro
na bandeira de Breogán!
Son boa xente as galiñas,
mellor que moitos irmáns:
súa merda é menos merda
se vos poñedes a pensar.
E sendo veciños delas
poderannos crecer ás.
Tataranetos de condes
¿saberán tatarear
sobor dun pau europeo
os fillos de Breogán?
¿Saberán cacarear
estes galegos de hoxe,
botados por seus irmán
sos banqueiros e almirantes,
os xuíces e os capitáns?
¡A Patria éche un galiñeiro,
en terra allea, pra máis!
¡E mellor que ser galego
ser porco, cabalo ou can!
Nun galiñeiro de Europa
Galicia, tes o teu Lar.
¡Poñamos un galiñeiro
na bandeira de Breogán!
E cada Casa Ilustre
de Galicia, de hoxe en máis,
poña merda de galiña
no seu brasón galiñán.
Mais ouvide ben o galo,
señoritos galiñáns:
un día ou outro, moi cedo,
¡outro galo cantará!

Poema publicado no primeiro e único número de Cuco-Rei, Buenos Aires, 1970, e recollido posteriormente en “Homaxes” –libro póstumo

Portada de "Lonxe"

CURIOSIDADE...

Saber que está un á morte
e o corpo é unha paisaxe de batalla:
unha carnicería no cerebro.

¿Permitirías ti, amor deserto,
que nesta fevre penitente abrise
a derradeira porta e a pechase
detrás miña, sonámbulo e impasible,
ou porías o pé
entre ela e o destino?

GHAMBERROS=>DIOS KE TE CREW

MANIFESTO DO CORRELINGUA

Pon un bico na lingua
o teu bico no bicarelo
do bico da lingua
e, sempre, con ela, bica.
Mil primaveras máis para
o galego
bicos 1000 na miña, túa,
súa, nosa lingua.
Do teu -yo- ao meu -eu-
que estoure un bico e que Galiza esperte.
Que esperte de Fonmiñá a Cabo Vilán.
Óiase, á fin,
o bocexo da Galiza subversiva
petrificada de séculos.
Os rumorosos non din
nada de nada
mais si temos castiñeiros
de mil anos que resisten
e especies foráneas achantadas
na terra
que rosman en galego
e reclaman futuro.
Levantemos como estandarte
a bandeira da imaxinación
na que collemos todos/as,
os/as que non naceron e
os/as que están,
os/as que han de vir e
os/as que tiveron que marchar
todos, desde aquí, acollidos, no mundo,
desde aquí, en galego, no mundo.

Desde aquí, mentres oímos de lonxe o ruído da choiva
e bailamos hip-hop na pista dun pub,
mentres calamos cun amable descoñecido
que encaixa no noso soño,
mentres miramos como o camareiro
lle serve unha copa á rapaza máis ghuai...
quizais siga chovendo.
Desde aquí, mentres respiramos esta música,
agora pesada e monótona,
mentres do curruncho máis escuro
a fermosura desa parella nos reclama,
mentres atrapamos un chisco de ollo
previamente imaxinado,
e xa somos paspáns namorados...
quizais non cese de chover.
Desde aquí, mentres fisgamos
no bolso da amiga,
mentres ensaiamos a retardada fuga,
mentres nos queiman cun cigarro e
só podemos ver a lúa sen as estrelas,
quizais non pare xamais de chover.

Porque oídeo, nós somos:
Unha prole de lucecús que alumean os buracos negros de Galiza.
Un exército de corazóns preñados de utopía que freará a colonización da escuridade.
Choiva maina que rega a nosa cultura milenaria.
Humus patrio que garante a súa fertilidade.
Elixir que todo o cura.
Un si agudo no inestable pentagrama que esnaquizará espellismos.
Lóstrego súbito que fará borralla da pel de cacique.
Porque con respecto aos pesimistas nós somos optimistas,
e, aínda que non venda,
perdemos o tempo.

Comprendemos que
quizais para atraer a turistas
sexa preciso falar
do maoir botafumeiro do mundo mundial
cemiterio +misterioso de Europa
da
rúa Muro, a +estreita de
primeira cidade republicana de
do "españa"
lugar onde +horas chove de
ou
da libraría +anteida de

Pero nós preferimos as cousas núas,
sentar á mesa ós nosos mitos,
e despois, entre nós, leriar:
pode que Murguía fose mullerengo,
que Rosalía soñase coa sombra de Aguirre,
que Otero aprobase todos os alumnos,
E Pondal... Pondal quizais non casase por manter a pensión.
E con respecto aos novos,
preferimos o silencio xusto dalgúns/unhas
que a cantarela doutros.

Así pois, luza ou non o Sol,
sabédeo, seguiremos adiante.
Porque
vimos dunha estirpe amnésica
coa historia impresa nas nosas mans.
ós seus rostros esculpidos en relevo
cos gumes afiados de invero
porque vimos todos/as dun mundo
onde. onte. aínda.
o pan sabía a seiva de carballo
a sangue da terra
a alquimia de pedra
a abafo de nai
que se transubtancia e
entrega
porque a suor das súas xentes
era orballo de xuneo.
herba seca e
terra mollada e.
o galego está vivo
na palabra inarticulada dos proscritos da linguaxe
no trémulo beixo da condición de amante
na ollada terrosa da nai sen froito
no arrecendo da uz e do xurelo
no andén da estación e no cumio do outeiro
na fonte da praza e na corredoira das vacas
no visible do invisible e no invisible máis visible
que esquiva a nosa,vosa descuberta
porque o galego é a voz das palabras que nos silencian
Cómprenos a lingua para sermos luz nesta EUROPA caduca.

Que aniñe a nosa verdade no vento
e paira no Parlamento.

Perdemos o tempo

SIIIIIIIIIIIIII!!!!!!!!!!!!!!

CONSEGUINO! XA SEI POR QUE NON NOS PUBLICABAN AS FOTOS! Antes de escribir a URL a imaxe, había que darlle a ENTER... xDDD
AGORA SIIII!!! :)