A VIDA

A vida dáche sorpresas, ás veces malas, outras veces boas. Eu crín en todas esas chorradas; unha delas era o amor. Todos eses sentimentos collinos e metinos no meu corazón. Roto polo tempo e co sangue frío, arrinqueino do meu peito e pisoteeino con desespero, para xamais volver sentir algo como o que sentín fai tempo.

Ás veces pregúntome por qué escribo tantas paranoias, e comprendín que, canto máis sentimento alberga o meu corazón, máis abundantes son as miñas palabras de cariño, amizade e amor.

Mentres vou escribindo estas palabras voume dando conta de algo. Ese algo é que sempre culpamos á vida de todo o malo que nos pasa. Eu tamén a culpei da miña desgracia, da miña insolencia, e incluso da miña tristeza. A vida é coma as lentellas, tómalas ou déixalas. Jeje (É incrible o que fai o aburrimento...)

ANÓNIMO