MEMORIAS DUNHA LINGUA INFELIZ

Son unha lingua, de mediana idade, vermella, 5cm de longo, 3 de ancho e abundantes papilas gustativas. Sufro depresión e angustia dende os 16 anos. Xa non aguanto máis.

Nacín nunha boca que me acolleu moi ben. Ao principio, cando era moi pequeniña, non estaba moi ben definida e non lle daba xeito ningún a iso de falar. Pero, co tempo, de tanto que me falaban e me falaban, funlle collendo traza e empecei a dicir cousas como teño fame ou quero durmir. E cos anos fun evolucionando, pasei das frases simples ás compostas e cheguei a ter un vocabulario moi estenso. Falaba con meu pai máis con miña nai, co avó e coa avoa, coa veciñanza, co can... Falaba con todo o mundo, e pensaba que me atopaba na mellor boca do mundo. Era unha lingua feliz.

Pero todo isto cambiou cando cumprín os 16: leváronme a un instituto da cidade para estudar. Alí empezaron a chegar á miña boca novas linguas, aínda que iso non me preocupaba, porque está ben facer amigas. O problema chegou cando a miña boca, a que me levara dentro dende pequena, comezou a deixarme de lado. Tíname alí nun curruncho, sen deixarme falar con ninguén. Un bo día abandonoume, deixoume tirada no caixón dos calcetíns. No meu sitio, unha nova lingua, que seica era moito máis guai, máis prestixiosa, máis culta, máis fina, estendíase mellor cos amigos, bla bla bla, bla bla bla... E EU QUE!!!? Aínda hoxe continúo esperando que me veña buscar ao caixón dos calcetíns... :_(

BY MARÍA